تعامل بهائیت با مسئولین هند
چندیست شبکه‌های بهائی با انتشار اخباری مبنی برچاپ تمبری با تصویر بنای بهائی وتشکر مسئولان هندی ازبرپایی ابنیه بهائی دراین کشور، به این گونه تمجیدات مباهات کرده و به نشر اخبار آن مبادرت می‌کنند.
هرچند ذوق زدگی بهائیت ازمطرح شدن، امری عادیست اما نکته قابل توجه، حضور فعال این تشکیلات درکشورهایی باشرایط نامتعارف می‌باشد، که به مدد ارتشا وچرب نگه‌داشتن سبیل رؤسای آن مناطق، میسر می‌شود.
ضمن اینکه اکثر مراسمات مذهبی هند ازقبیل: «رها کردن مارهای سمی درشهر، پرت کردن نوزادان ازبالای بام، مراسم “بُکُش یا کشته شو” که درآن مردم بوسیله چوب‌دستی برسر یکدیگر ضربه می‌زنند وهر ساله تعداد زیادی کشته یا مجروح می‌شوند، غلتیدن روی پسمانده‌های غذا، آدم‌خواری، کندن موی سر بادست وپوشاندن زخم آن با کودگاو و…» علاوه بر هدررفت هزینه وانتشار آلودگی، هرساله تلفات زیادی بدنبال داشته و هزینه‌های گزافی برای مقابله با چنین باورهای مخربی روی دست دولتمردان می‌گذارد.
حال درمیان این حجم از خرافه و هرج‌ومرج، ازمنظر مسئولین هندی، بهائیت برخلاف برخی آداب‌ورسوم زیان‌بار کشور، منبع درآمد سالم وسودمندی محسوب می‌شود. لذا باید هم ازتشکیلات بهائیت برای خرج سرمایه‌های خود درهند ابراز خرسندی نمایند.
پول‌هایی که بهائیان ناآگاه به امید تعدیل معاش دراختیار تشکیلات می‌گذارند اما بجای بهبود معیشت افراد، به ایجاد تفرجگاه ومرکز جذب توریست یا به تعبیر دقیق‌تر مرکز باج‌دهی بهائیت به کشورها برای کسب مجوز امکان حضور در آن ممالک، مصرف می‌شود.
